Net zoveel verdienen als een twintiger die net begint, is vervelend. Toch kun je er als ervaren collega niet vanuit gaan dat je zonder meer recht heb op een hoger salaris. Wat wel helpt, is zeker in je schoenen staan en weten wat je waard bent, zegt actrice Trudie Lute.
Trudie Lute is een ervaren actrice, die na de Mime-opleiding aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten talrijke voorstellingen speelde en regisseerde. Ook werkte zij als dramaturg en won zij in 2001 de VSCD-mimeprijs met de voorstelling Golden Palace onder regie van Ingrid Kuijpers. Toen zij vorig jaar de kans kreeg om in dienst te treden bij een vast gezelschap, was ze daar enthousiast over. Alleen dat salaris op beginnersniveau, dat was toch wel een beetje een bittere pil.
“Dat enkele artiesten die als ZZP’er voor de organisatie werkten, in dienst konden komen, was voor mij een heel positieve ontwikkeling’, vertelt Trudie. ‘Alleen werd mij als 60-jarige hetzelfde salaris aangeboden als mijn 23-jarige collega. Dat vond ik met al mijn ervaring onterecht.”
“Thuis dacht ik: ik doe het gewoon tóch. En ik kreeg die baan!” ~ Trudie Lute, actrice
Trudie is lid van de Kunstenbond en pakte de telefoon voor juridisch advies. Trudie: “De advocaat, Jean Louis Veenstra, maakte direct duidelijk dat het me niet zou lukken om een hoger salaris af te dwingen. De CAO was namelijk duidelijk: voor alle werknemers die in dienst komen, geldt dat zij onderaan de schaal beginnen. Of je al jarenlange ervaring hebt, maakt niet uit.”
Hierdoor voerde ik een goed gesprek
“Het fijne vond ik dat iemand mij objectief advies gaf. Van Jean Louis kreeg ik namelijk wel concrete handvatten om het arbeidsvoorwaardengesprek in te gaan. Vooral in taalgebruik en houding: dat ik heel blij ben dat ik in dienst kan komen. Maar dat zij op grond van redelijkheid niet kunnen verwachten dat ik zo blij ben met een beginnerssalaris. Dat ik daar teleurgesteld over ben. Zo hielp hij mij om vooral redelijk te blijven. En dat bleek me uiteindelijk echt verder te helpen. Zijn advies heeft ervoor gezorgd dat ik een heel goed gesprek heb gevoerd.”
Maar in het gesprek gebeurde nog iets bijzonders. Ze boden Trudie een baan aan met meer uren. Maar natuurlijk wel voor het startsalaris. “Dat bleef aan me knagen en ik ken mezelf een beetje. Dus vroeg ik in het gesprek of er nog groeimogelijkheden waren. De enige mogelijkheid was om coach te worden van collega’s, maar daarvoor moest ik eerst vijf jaar in dienst zijn. Thuis dacht ik: ik doe het gewoon tóch. Ik heb veel ervaring, jaren lesgegeven op kunstacademies, dus ik heb gesolliciteerd. En ik kreeg die baan!”
Het contact met de Kunstenbond leverde Trudie veel op, besluit ze. “Door sterk te staan, zit ik nu in die nieuwe coachingsrol, met een beter salaris en heel leuk werk. In september word ik vast aangesteld, echt een fantastische ontwikkeling.’
Tekst Michiel Jongewaard
Beeld Jan-Willem den Hartog